از بر اطراف باغ، از چمن گلعذار مجمره پر عود كرد، بوي خوش نوبهار
اي دُر دُرج حيا و آيت عظمي بضعه ي خيرالوري و مريم كبري
آه كه در مدت قليل چه آمد بر سرت از مردمان بي سر و پا
عقل كل، اول ظهور باري است وان ظهور اندر موالي، جاري است ...
چون كه ظرف جان زهرا كامل است
عقل كل را در پذيرش شامل است
حضرتش مشكات نور عقل شد
تا كه نور او به عالم نقل شد ...
در لباس زن هويدا شد ولي
يازده انوار از او شد منجلي ...
كيست وجودش ز بعد خالق اكبر
فوق وجود و ز حد وصف فراتر؟
كيست كه باشد وجود، ذيل وجودش
هست عَرَض، هرچه هست و اوست چو جوهر
هم خضر آب داشت، هم اسكندر آينه
مثل تويي كه ديد در آب و در آينه؟
از بيم چشم زخم فلك ز آفتاب و ماه
حاضر كند به بزم تو با مجمر آينه
عكس ترا كه شعله ي صف سركش آمده است
در بر اگر كشد نكند باور آينه
تقليد وضع ساره ي خير النسا نمود
زان رو نكرد بر سر و بر، زيور آينه
بانوي عرش حجله و خاتون خلد زاد
آن كز حيا نخواسته از شوهر آينه
تا رخصت حضور نيابد، شب طلوع
مهتاب از ادب نتراود به روزنش....
تا كعبه راز سنگ كرامت نيفكند
از چشم روزگار نهان است مدفنش
سوخت بال كبوتران حرم
كار اين شعله ها به لانه كشيد
دامن گل كه سوخت از آتش
شعله سر از دل جوانه كشيد
تو ستاره اي و تو اختري؛ مه و مهر و زهره و مشتري
نكنند با تو برابري؛ تو يگانه دخت پيمبري
تو هماي اوج سعادتي، تو سپهر عصمت و عفتي
تو قرين مهر ولايتي، به خدا كه همسر حيدري
به حسن ستاره ي روشنت، كه حسين آن گل گلشنت
به خدا رسيده ز دامنت، به خدا تو معني مادري
حجره گلين است و كوچك است و عجب آنك
هست جهاني، چو جاي فاطمه دارد
رشحه ي ايمان تراود از در و بامش
خانه ي علم است و باب علم در آن است
روز نخست چون گل اين بوستان شكفت
عِطر عفيف عشق فرو ريخت بر تنش ...
هم باشدش بهار رسالت در آستين
هم مي چكد گلاب ولايت از دامنش
مردآفرين زني كه خليلانه مي شكست
بتخانه خلاف خلافت ز شيونش
از سدره نيز در شب معراج مي گذشت
حرمت اگر نبود عنانگير توسنش
ناموس دردهاي علي بودي و چو اشك
پنهان نمود غيرت شير خدا ترا
دفن شبانه ي تو كه با خواهش تو بود
فرياد روشني است ز چندين جفا ترا ...
يك عمر در گلوي تو بغض استخوان شكست
در سايه داشت گرچه علي چون هما ترا ...
دادند در بهاي فدك آخر- اي دريغ-
گلخانه اي به گستره ي كربلا ترا ...
حضرت زهرا دلش از ياس بود
قطره هاي اشكش از الماس بود
داغ عطر ياس زهرا زير ماه
مي چكانيد اشك حيدر را به چاه ...
گريه آري، گريه چون ابر چمن
بر كبود ياس و سرخ نسترن ...
اين دل ياس است و روح ياسمين
اين امانت را امين باش اي زمين
نيمه شب دزدانه بايد زير خاك
ريخت بر روي گل خورشيد، خاك
مدفن اين ناله غير از چاه نيست
جز تو كس از قبر او آگاه نيست
غزلواره هاي كوتاه فاطمه راكعي
اي بي نشانه اي كه خدا را نشانه اي
هرجا نشان تست، ولي بي نشانه اي ...
تصوير شاعرانه ي در خود گريستن
راز بلند سوختن عارفانه اي ...
خم كرد پشت زمين را ناگاه داغ گرانت
هفت آسمان گريه كردند بر تربت بي نشانت
اينك منم آن طفل دور مانده گم گشته
آن خردسال كودك سرگشته
اي مادر عزيز همه عالم
كو مهربار دامن پاكت؟ كو؟
كس نمي داند
صاحب عزا
بانوي ما
در بين ماست
بانوي زخم ديده
زخم دل رسول
زخم دل امام
زخم شهادت فرزندان
زخم زمانه ي حق ناشناس ...
بانو به صدر مصطبه ي عشق آمده
در بين ماست
آن عطر را دوباره مي شنوم
سرم به عاطفه ي رؤيا بر مي گردد
سرم به دامن بانو بر مي گردد ...
تا كه نامت بر زبان آمد، زبان آتش گرفت
سوختم چندان كه مغز استخوان آتش گرفت
بانوي آب
چون هاله اي ز عاطفه ي ماه
با جامه اي ز نور
در قصر آفرينش كامل
خورشيدوار، ايستاده به درگاه ...
مريم از يك نسبتِ عيسي عزيز
از سه نسبت، حضرت زهرا عزيز
مزرع تسليم را حاصل، بتول
مادران را اسوه ي كامل، بتول
بهر محتاجي دلش آنگونه سوخت
با يهودي چادر خود را فروخت
آن ادب پرورده ي صبر و رضا
آسيا گردان و لب قرآن سرا ...
طينت پاك تو، ما را رحمت است
قوت دين و اساس ملت است
هوشيار از دستبرد روزگار
گير فرزندان خود را در كنار
فطرت تو جذبه ها دارد بلند
چشم هوش از اسوه ي زهرا مبند
و
فاطمه مهرش به آب و هم به گل ماست
فاطمه خوشگلترين مادر دنياست!!!؟
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید